کد مطلب:32310 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:23

گنجینه پرسمان » اعتقادات

چرا اين جهان نمي تواند مقصد نهايي انسان باشد؟

وجود استعدادهايي كه براي زندگي اين دنيايي با قطع از زندگي آخرت اضافه است نشان مي دهد كه وجود انسان محدود به اين دنيا نيست و مقصد نهايي انسان اين دنيا نبوده و حيات او پس از مرگ پايان نمي پذيرد.
انسان براي زندگي در اين دنيا و حيات مادّي جز به غريزه نياز نداشت همچنان كه حيوانات چنين هستند. انسان نياز به تفكّر، تعقل، آزادي، وجدان و... نداشت. اين استعدادها اگر از سوي انسان به كار گرفته شوند تا به مرحله رشد و تكامل برسند انسان بايد اين دنيا را ترك كند. و وجود همين استعدادهاي اضافي خود دليلي روشن بر وجود معاد و حيات اخروي است. براي روشن تر شدن مطلب اين تمثيل مناسب است. جنين در دوران حيات جنيني و استقرار در رحم نيازي به دهان و اعضاي گوارشي و تنفسي و دست و پا ندارد. حيات او در رحم از طريق جفت مادر تأمين مي شود. اين استعدادهاي اضافي در محدوده حيات جنيني حكايت از حيات ديگري دارد كه در آن اين استعدادها كه تازه به رشد و تكامل رسيده اند به كار مي روند. زندگي دنيايي نيز نسبت به زندگي اخروي چنين است با اين تفاوت كه در زندگي دنيايي، انسان با اراده و اختيار به رشد و تكامل استعدادهاي خود دست مي زند و با ايمان به خدا و پيروي از تكاليف الهي، كه همانا تنها راه رشد انسان است، خود را براي زندگي در عالم آخرت، كه همانا زندگي واقعي، زندگي اخروي است، آماده مي كند. در قرآن كريم آمده است: «و ان الاخرة لهي الحيوان لوكانوا يعلمون; همان زندگي واقعي است، اگر آنها مي دانستند». بنابراين بايد به اين جهان به چشم گذرگاه و محل عبور نگريست و همان گونه كه پل و معبر جاي توقف نيست، اين جهان هم نبايد به عنوان جايگاه اصلي مورد نظر انسان قرار گيرد.

( بخش پرسش و پاسخ)


ـ36ـ